تخلیه‌ی اجباری انجمن نویسندگان اوسنه تربت حیدریه

اعتبار قلم بیش از این هاست، با قلم بر روضه های خلد قدم می توان گذاشت و ما ریشه دارتر از آنیم که بادی ناموافق بنیان مان را برکَنَد.  اما چند خطی نبشته، طلا را خرج مطلا کرده ایم چون  اگر خاموش بنشینی گناه است.
عرض اینکه:
سال هاست که بزرگان فرهنگ و ادب این شهر، دو انجمن محترم و اصیل قطب و نویسندگان اوسنه را بی چشمداشت گردانده اند و از همت متولیان و مسئولین شهر یک میز و چند صندلی نصیب این جلسات هفتگی بوده است که همان را هم از این هفته نداریم.
 رفت و آمد و گفتگو با فرماندار و شهردار و شورای شهر مان هم راه به جایی نبرد.
بساط مان را از موزه ی مشاهیر جمع کردیم،
به قول بهمن صباغ زاده : سرو های چهل ساله را کندند.
این یادداشت را نوشته ام تا به آن ها که حتی شعار حمایت از فرهنگ را هم خوب سر نمی دهند بگویم :
بادی که در زمانه بسی شمع ها بکشت
هم بر چراغدان شما نیز بگذرد
زین کاروانسرای بسی کاروان گذشت
ناچار کاروان شما نیز بگذرد

و سخنی با اهالی راستین ادب:  ریشه خواهیم دواند درگوشه ای دیگر از خاک این شهر و مثل هر یکشنبه چشم به راه دیدارتان هستیم.
گمان مبر که به پایان رسید کار مغان
هزار باده ی ناخورده در رگ تاک است.

  با احترام و ارادت
الهام جاویدیان مسئول انجمن نویسندگان اوسنه
تربت حیدریه